بسم الله النور و بنور وجه المهدی«عج»
*****************************
[امام زمان«عج» در کجای زندگی مان قرار دارد؟؟ ]
داستان ما داستان صغیری است که پدر خویش را از دست می دهد.
او به دلیل عدم بلوغ فکری، نمی داند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است؛ اما بزرگ ترها- که عمق مصیبت را می فهمند- برای وی اظهار دل سوزی می کنند.
به بیان امام عسکری(ع) :
{{سخت تر از یتیمی که پدرش را از دست داده، آن یتیمی است که از امامش بریده شده است و نمی تواند به او برسد(و به او دسترسی ندارد}}
در برخی روزنامه ها ستونی به نام " جویندگان عاطفه" وجود دارد. بارها دیده شده است که فردی مثلا سی سال پیش طی حادثه ای، پدر و مادر یا نزدیکان خویش را گم کرده است. او آگهی می هد؛ سرگذشت خود را می نویسد؛ عکس و پیام خود را به چاپ می رساند؛ مژدگانی هم تعیین و تلفن تماس اعلام می کند و عاجزانه از خوانندگان روزنامه تقاضا می کند که اگر رد نشانه ای از بستگان او دارند، وی را مطلع سازند. کدامین ما تا به این حد عاشق دیدن امام زمان خویش هستیم؟ به چه میزان برای دیدن او و درک محضر مقدسش تلاش کرده ایم؟
پیامبر خدا (ص) فرمودند:
{{هیچ بنده ای ایمان به خداوند ندارد مگر این که من در نزد او از خویش محبوب تر باشم و عترت مرا بیش از عترت خود و خانواده ام را بیش از خانواده ی خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد.}}
اگر فرزند ما در بازگشت از مدرسه اندکی تاخیر کند چه می کنیم؟ خون سرد و آرام در جای خویش می نشینیم یا از ترس این که مبادا برای وی اتفاقی افتاده باشد سراسیمه به کوچه و خیابان می رویم؟
کدام یک از ما تاخیر در ظهور امام را جدی گرفته ایم؟ دوری از امام چه تعداد از شیعیان را دردمند و دل نگران ساخته است؟ اصلا چند درصد جامعه ی شیعه غیبت امام را مصیبت و درد می دانند که بخواهند به دنبال درمان و دوای آن باشند؟ چند نفر را دیده اید که در این مصیبت، آسایش خویش را، اگر چه موقت و محدود، از دست داده باشند؟ سراغ دارید کسی را که هرچند یک بار خواب و خوراکش مختل شده باشد؟
به راستی امام عصر در کجای زندگی ما قرار دارد؟ متن یاحاشیه؟ متاسف ام که بگویم حتی در حاشیه ی زندگی برخی از ما نیز حضور آقا لمس نمی شود . اگر یک بار کسی من و شما را به خانه ی خویش دعوت کند و بر سر سفره ی خود بنشاند و به اصطلاح نمک گیرمان کند، سعی می کنیم به هر نحو ممکن ، این محبت او را تلافی کنیم. چگونه است که عمری ،خود، به هم راه خانواده و بستگان و هم وطنان و هم نوعان و همه مخلوقات خدا مهمان خوان کرم امام عصر (ع) ایم ولی حق نمک را ادا نمی کنیم؟
متاسفانه آگاهی برخی نوجوانان و جوانان شیعه از زندگی ورزش کاران و چهره های به اصطلاح هنری و گاه علمی داخلی و خارجی بیش از اطلاعات عمومی آنها راجع به پیشوایان دین است. واقعا جای امام عصر(ع) در زندگی فردی و اجتماعی ما خالی است!!
*****************************
[امام زمان«عج» در کجای زندگی مان قرار دارد؟؟ ]
داستان ما داستان صغیری است که پدر خویش را از دست می دهد.
او به دلیل عدم بلوغ فکری، نمی داند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است؛ اما بزرگ ترها- که عمق مصیبت را می فهمند- برای وی اظهار دل سوزی می کنند.
به بیان امام عسکری(ع) :
{{سخت تر از یتیمی که پدرش را از دست داده، آن یتیمی است که از امامش بریده شده است و نمی تواند به او برسد(و به او دسترسی ندارد}}
در برخی روزنامه ها ستونی به نام " جویندگان عاطفه" وجود دارد. بارها دیده شده است که فردی مثلا سی سال پیش طی حادثه ای، پدر و مادر یا نزدیکان خویش را گم کرده است. او آگهی می هد؛ سرگذشت خود را می نویسد؛ عکس و پیام خود را به چاپ می رساند؛ مژدگانی هم تعیین و تلفن تماس اعلام می کند و عاجزانه از خوانندگان روزنامه تقاضا می کند که اگر رد نشانه ای از بستگان او دارند، وی را مطلع سازند. کدامین ما تا به این حد عاشق دیدن امام زمان خویش هستیم؟ به چه میزان برای دیدن او و درک محضر مقدسش تلاش کرده ایم؟
پیامبر خدا (ص) فرمودند:
{{هیچ بنده ای ایمان به خداوند ندارد مگر این که من در نزد او از خویش محبوب تر باشم و عترت مرا بیش از عترت خود و خانواده ام را بیش از خانواده ی خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد.}}
اگر فرزند ما در بازگشت از مدرسه اندکی تاخیر کند چه می کنیم؟ خون سرد و آرام در جای خویش می نشینیم یا از ترس این که مبادا برای وی اتفاقی افتاده باشد سراسیمه به کوچه و خیابان می رویم؟
کدام یک از ما تاخیر در ظهور امام را جدی گرفته ایم؟ دوری از امام چه تعداد از شیعیان را دردمند و دل نگران ساخته است؟ اصلا چند درصد جامعه ی شیعه غیبت امام را مصیبت و درد می دانند که بخواهند به دنبال درمان و دوای آن باشند؟ چند نفر را دیده اید که در این مصیبت، آسایش خویش را، اگر چه موقت و محدود، از دست داده باشند؟ سراغ دارید کسی را که هرچند یک بار خواب و خوراکش مختل شده باشد؟
به راستی امام عصر در کجای زندگی ما قرار دارد؟ متن یاحاشیه؟ متاسف ام که بگویم حتی در حاشیه ی زندگی برخی از ما نیز حضور آقا لمس نمی شود . اگر یک بار کسی من و شما را به خانه ی خویش دعوت کند و بر سر سفره ی خود بنشاند و به اصطلاح نمک گیرمان کند، سعی می کنیم به هر نحو ممکن ، این محبت او را تلافی کنیم. چگونه است که عمری ،خود، به هم راه خانواده و بستگان و هم وطنان و هم نوعان و همه مخلوقات خدا مهمان خوان کرم امام عصر (ع) ایم ولی حق نمک را ادا نمی کنیم؟
متاسفانه آگاهی برخی نوجوانان و جوانان شیعه از زندگی ورزش کاران و چهره های به اصطلاح هنری و گاه علمی داخلی و خارجی بیش از اطلاعات عمومی آنها راجع به پیشوایان دین است. واقعا جای امام عصر(ع) در زندگی فردی و اجتماعی ما خالی است!!
تاریخ : یادداشت ثابت - چهارشنبه 92/12/8 | 4:15 عصر | نویسنده : عاشق اقا | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.
